Liesbeth Tettero - De zachte krachten van leiderschap 

‘De zachte krachten zullen zeker winnen’ dichtte Henriëtte Roland Holst in 1918. Bijna een eeuw na het verschijnen van dit gedicht, in 2017, werd Jacinda Ardern minister-president van Nieuw-Zeeland. Zij werd leider van het land op haar eigen, authentieke manier. Met als belangrijkste uitgangspunt: kindness. Vriendelijkheid. Jarenlang had zij zich afgevraagd of ze wel geschikt was voor de politiek, ze had tenslotte geen dikke huid. Ze was altijd onzeker en had last van impostergevoelens, het gevoel dat je ieder moment door de mand kan vallen. Toch deed ze het. Ze volgde haar hart en haar verantwoordelijkheidsgevoel. Ze liet de wereld een nieuw leiderschap zien. Met een dunne huid én met daadkracht. Daarmee is een een rolmodel voor velen, vooral voor vrouwen.

Gezellig

Een verzuchting die ik regelmatig hoor van vrouwen is: ‘Moet ik dan een man worden?’ Als ze weer eens te horen krijgen dat ze niet zo emotioneel moeten zijn. Als ze maar meelachen met foute grappen om het ‘gezellig’ te houden. Als de tranen in hun ogen staan van boosheid. Moet je een dikke huid hebben om serieus genomen te worden? Je emoties thuislaten, je ‘vermannen’ als je geraakt wordt? Het lijkt helaas nog vaak zo te zijn. Gelukkig zijn er leiders die laten zien dat het ook anders kan. Dat je je eigenheid niet hoeft te verliezen als je gaat leiden. Integendeel. Jacinda Ardern draagt haar autobiografie, die in het oorspronkelijke Engels verscheen onder de titel A Different Kind of Power, op aan ‘iedereen die huilt, bezorgd is en anderen omhelst.’ Ze schrijft ‘Als je een dunne huid hebt en gevoelig bent, dat is geen zwakte, dat is empathie’. Toen ze het voorlas tijdens haar bezoek aan Nederland, had iedereen in de zaal, inclusief interviewer Eva Jinek, tranen in de ogen.

rolmodellen

Gelukkig hebben we ook in Nederland rolmodellen. Zo schreef het Dagblad van het Noorden over vertrekkend waarnemend burgemeester Mirjam van ’t Veld van Groningen: ‘Ze durfde persoonlijk te worden en iedereen haar emoties te laten zien, een stijlbreuk met haar voorgangers’. Ze sprak zich glashelder uit over de genocide in Gaza, niet alleen als burgemeester, maar als mens van vlees en bloed met tranen in de ogen.

Zijn deze vrouwen watjes? Slaan ze nog een deuk in een pakje boter! Wel degelijk! Ardern wist na de aanslag op moskeeën in Christchurch de wapenwetgeving in een recordtempo drastisch strenger te maken, tijdens de coronacrisis sloot ze de grenzen en kondigde ze strikte lockdowns af. Van ’t Veld greep streng in bij uitgaangsgeweld in de binnenstad. Maar altijd met empathie als leidraad.

Ardern en Van ’t Veld laten zien dat kwetsbaarheid en kracht elkaar niet uitsluiten. Kwetsbaarheid is een kracht. De zachte kracht. Om een ander gedicht aan te halen, van de Nicaraguaanse dichter Michèle Najlis: ‘Wanhoop niet. Het water zal de stenen breken.’