Martin de Boer vertelt het verhaal over de noodlottige dood van zijn zoon Etienne, bewust niet in de ‘ik-vorm’. Dit maakt zijn ervaringen echter niet minder invoelbaar. Het verdriet, de pijn, maar ook de kwaadheid over hoe bijvoorbeeld de media met ‘de zaak Etienne’ zijn omgegaan en de vele missers van de autoriteiten laat De Boer niet buiten beschouwing.
Lees verder